2019-03-19
Film: The Wall of Mexico (2019)
Gezien op 15 maart 2019, 10:45 in Alamo Ritz 2 te Austin, TX; IMDB / Letterboxd.
Ik was heel erg fan van de vorige film van het regisseurskoppel Magdalena Zyzak en Zachary Cotler. Die film heette oorspronkelijk "A Critically Endangered Species", maar werd hernoemd naar "Maya Dardel". Ik vond dat een heel slimme film, en ik heb de indruk dat "The Wall of Mexico" ook een slimme film wil zijn. Ik schrijf bewust "wil zijn", niet "is", want voor mij schort er iets aan.
Het slimme aan "The Wall of Mexico" is dat de titel op het eerste zicht niet gaat over wat je denkt dat het gaat, maar op het tweede gezicht wel. Het gaat niet over de muur die de grens tussen de US en Mexico fysisch moet dichtmaken. In deze film worden de rollen omgekeerd: een rijke familie van Mexicaanse afkomst, vader, moeder en twee rotverwende dochters, wonen in de US op een groot landgoed waar het vuile werk gedaan wordt door blanke Amerikanen. De dochters leiden een nihilistisch leventje voor drank, drugs en sex; dat is iets waar een pas gestarte klusjesman wel interesse in heeft, al weet hij niet goed hoe ermee omgaan.
Hoe de familie aan hun rijkdom komt, leer je pas geleidelijk. Het heeft niets met drugs te maken, eerder met een droom die veel mensen najagen. Wanneer de pater familias merkt dat de Amerikaanse dorpelingen uit zijn op de rijkdommen van het landgoed dat door de dochters "Mexico" genoemd wordt, besluit hij een grote muur rond zijn domein te bouwen.
Je merkt het: dit alles is weldegelijk een verwijzing naar die andere muur, dus ja, slim gevonden, maar waar schort het dan voor mij?
Ten eerste wou ik dat ik de film met ondertitels had kunnen bekijken. Er wordt heel veel uit boeken geciteerd (en daar hou ik wel van), maar het gemurmel van de acteurs is vaak niet verstaanbaar. Ik begrijp Engels, maar hier wordt zo pover gearticuleerd dat ik vaak niet begreep welke woorden uitgesproken werden. Dat stoort.
Ten tweede lag het er allemaal veel te dik op: dit is een politieke film die wil doen alsof hij niet politiek is. Het verhaal wordt te eenzijdig verteld naar mijn smaak.
Voor de rest is het wel allemaal heel goed in beeld gebracht. Het spel met kleur en de visuele trouvailles maken het een aangename kijkervaring. Alleen vond ik het als geheel weinig boeiend.
